„Wychodzą z domu, wyjeżdżają do pracy, do szkoły, na spotkania, wizyty, do znajomych koleżanek i kolegów, na imprezy mniej lub bardziej oficjalne. A potem ślad się po nich urywa. Zaczyna się lęk, niepokój, zdziwienie, szukanie odpowiedzi na wiele pytań, do akcji przystępują odpowiednie służby. Mijają godziny, dni, tygodnie, czasem miesiące a nawet lata. Szczęśliwców udaje się odszukać dość szybko, niestety wciąż pozostaje grupa ludzi, którzy do dnia dzisiejszego nie dali znaku życia, nie nawiązali żadnego kontaktu z rodziną. I choć mówi się, że czas goi rany, nie bądźmy naiwni, cały wachlarz negatywnych emocji do końca życia towarzyszy najbliższym osoby zaginionej. Jest jeszcze druga strona, mniej znana, czyli ciemna liczba zaginięć. Są także ludzie, których los absolutnie nikogo nie interesuje, samotni, opuszczeni, zdani wyłącznie na siebie. Cienie, osoby bezdomne, niejednokrotnie żyjące w całkowitym odosobnieniu. Zaginięcia to nie tylko ucieczki od problemów, ukrywanie się, rozpoczęcie nowego etapu życia. To także jego zakończenie, często tragiczne związane z czynami przestępczymi. Być może jak na recenzję, mój wstęp może wydawać się być przydługim. Jednak, gdy dokładniej przyjrzymy się, zbadamy zjawisko zaginięć, wówczas łatwiej będzie nam zrozumieć z jak złożonymi i niejednokrotnie skomplikowanymi sprawami możemy mieć do czynienia. Publikacja naukowa „Przypadki kryminalne. Poszukiwania zaginionych jako problem interdyscyplinarny” stanowi doskonałe źródło wiedzy zarówno odnośnie samej problematyki zaginięć jak i tego co się dzieje z ciałem ludzkim po śmierci.”

To fragment recenzji Anny Ruszczyk, całość do przeczytania tutaj: http://gazetasledcza.pl/2019/04/przypadki-kryminalne-poszukiwania-zaginionych-jako-problem-interdyscyplinarny-red-joanna-stojer-polanskarecenzja/#.XMAKzbtR2Ul